عطر FRENCH LOVER FOR MEN EDP FREDERIC MALLE

نئو کلاسیکال عاشقانه

زمان به پیش میره و نسل ها و نگرش ها و سلایق، دستخوش تغییر میشن. همین تغییر نگرش هاست که بر عمیق ترین مفاهیم و ویژگی ها تأثیر میذاره و همگام با تغییر نسل و نگاه، دلبستگی ها و روابط هم، تغییر پیدا میکنن. تو دنیایی که تکنولوژی و ربات ها، در کسری از ثانیه، عواطف و دلبستگی ها رو انتقال میدن و عاشق و معشوق، در دریایی از کدهای صفر و یک به معاشقه می پردازن، جای تعجبی نخواهد بود که در کسری از ثانیه هم، تمام پیوندها و دلبستگی ها، گسسته و نابود بشن.
فرنچ لاور، مَجازی از معاشقه ها و دل بستن های مدرن و رباتیک در دنیای مدرنه. عطری که به زیبایی، استخوان بندی کلاسیک و اصیل خودش رو، بسان احساسات مشترک میان تمام نسل ها و نژادها، در تمام فضا بسط میده و بر اساس اون، فضایی مدرن، خلسه آور و مرموز رو به تصویر میکشه.
فرنچ لاور، به همون میزان که اصیل، متشخص، کلاسیک و متوازن هست؛ به همون میزان دستخوش طوفان ها و امواج عصر رباط و ماشین میشه و گَردی از غبار مدرنیته، بر چهره ی ساده اما نافذ اون می شینه...

فرنچ لاور، تازگی گیاهی-سیتروسی وتیور لاتین رو دستمایه ی شکل دادن شخصیت اصلی خودش قرار داده. اما این فضا در ادامه، توسط لایه هایی از گالبانوم و آنجلیکا پوشیده میشه. هم پوشانی و توازنی که سبزی تازه و فضای خاکی-نمناک رو برجسته و تقویت میکنه تا از این طریق فرنچ لاور، ارائه گر رایحه ای خمیر مانند، خاکی و ترش باشه.
ادامه ی نمایش فرنچ لاور با به حاشیه رفتن این فضای خمیری-خاکی، و پر رنگ شدن وجوه گیاهی، اسپایسی و خاکی دنبال میشه و حضور محسوسی از جبهه ی رزینی-دودی هم در این فضا به مشام میرسه و تا پایان، این تعادل و توازن به زیبایی حفظ میشه.
در مجموع، فرنچ لاور، عطری وتیوری، رزینی، سبز و اسپایسی هست که از فضایی خمیری، ترش و کپک مانند، به پایه ای دودی، تازه-لیمویی، خاکی و چوبی میرسه.

...سبزی رزینی گالبانوم که به لایه هایی دودی-صمغی آغشته شده و رو ستون هایی چوبی، خاکی و سیتروسی نقش بسته؛ عاشقانه ای باشکوه و جاودانه رو به تصویر میکشه که از ازل تا به ابد، به حرکت خودش در مسیر رودخانه ی زمان ادامه میده. درسته که حالا به دوران فضا و اتم و رباط و ماشین رسیده؛ جایی که تو کسری از ثانیه، رویدادهایی غیر قابل وصف به وقوع می پیوندن؛ اما از اصالت، غنا و بزرگی اون کم نمیشه و تنها، غباری از مدرنیته، چهره اون مخدوش و کمی کدر و عبوس میکنه.
زمان، از ما فرار میکنه؛ اما مفاهیم بزرگ رو میشه با یک اثر ثبت و جاودانه کرد و برای همیشه، اونا رو با دیگران به اشتراک گذاشت. کسی نمیدونه زمان لعنتی از کجا میاد و به کجا میره؛ همچنان که نمیشه مقیاسی برای سطحی نگری های سخیف و پوچ عصر سلبریتی ها در نظر گرفت؛ اما اونچه که میشه روی اون حساب کرد و به جاودانگیش امیدوار بود؛ اصالت، نبوغ، شرافت، تعهد و عشقیه که همواره راه خودش رو ادامه داده. شاید، و شاید، فرنچ لاور هم یکی از همون آثاری هست که در نقطه ای از مسیر زمان، زیبایی ها و اصول همیشه دست رو، میون نوت ها و آکوردهای خودش، جا داده و ضبط میکنه.
مهم نیست که چقدر این اصول، مخدوش و دستمالی شدن، مهم اینه که با همین چهره ی مخدوش و غبار گرفتشون، هنوز هم میشه روی زیبایی و درستی اونا، حساب باز کرد...